Βιβλία βασισμένα στα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής

Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος και τα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής σημάδεψαν πολύ την Ελλάδα. Οι άνθρωποι πόνεσαν, πείνασαν, πέρασαν φτώχεια, δυστυχία, αγανάκτηση, έζησαν τον πόλεμο όπως δεν μπορούσαν να φανταστούν. Έζησαν σε μια Ελλάδα που υπέφερε και χτυπήθηκε βάναυσα τόσο υλικά όσο και ψυχικά. Υπάρχουν πάρα πολλοί συγγραφείς που προσπάθησαν να γράψουν στα βιβλία τους αληθινές ή ακόμη και μη αληθινές ιστορίες βασισμένες στα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής. Σε αυτό το άρθρο θα αναφέρω κάποια από τα βιβλία που γράφουν ιστορίες για τα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής.

Δεξί Κίτρινο Λουστρίνι της Ιφιγένειας Τέκου

Η συγγραφέας Ιφιγένεια Τέκου ταξιδεύει τον αναγνώστη στην Κάλυμνο του 1934 και επεκτείνεται στην Γερμανική Κατοχή του 1940-45. Αφηγείται την ζωή που έζησαν δύο αδελφικές φίλες ξεκινώντας από την Κάλυμνο και συνεχίζοντας στην Γαλλία με τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η συγγραφέας εκτός από την πλοκή της ιστορίας της καταγράφει πολλά ιστορικά γεγονότα εκείνης της εποχής. Μιας δύσκολης εποχής όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και της Γαλλίας όπου εξελίσσεται η ιστορία των δύο κοριτσιών.

Απόσπασμα από το βιβλίο

Βουβά, θλιμμένα πρόσωπα αναρωτιούνταν ποιος τρόπος να΄ταν άραγε ο σωστός για να αποχαιρετήσουν το νησί. Η βάρκα που τους μετέφερε στο γαλλικό πλοίο. Από εκεί στην Μασσαλία ξεμάκραινε μετατρέποντας βιαστικά το “τώρα” σε πολλά κομμάτια αναμνήσεων. Θα τις έτρεφαν τούτες τις αναμνήσεις με μεγάλη φροντίδα και εκείνες θα γίνονταν το καταφύγιο τους στις δύσκολες στιγμές που θα έρχονταν.

Στην Αγκαλιά του Ήλιου της Ρένα Ρώσση-Ζαϊρη

Το βιβλίο στην Αγκαλιά του Ήλιου η συγγραφέας μας διηγείται δύο ιστορίες. Στο παρόν μας διηγείται την ιστορία της Βαλέριας και του Νικόλα και στο παρελθόν μιας Κρητικοπούλας και ενός Γερμανού στα χρόνια του ‘Β Παγκοσμίου Πολέμου. Το βιβλίο είναι ένα ψυχοκοινωνικό δημιούργημα με έντονες φιλοσοφικές και ηθικές αναζητήσεις. Ένα λογοτεχνικό έργο που μιλάει για τη ζωή, αλλά και τον έρωτα. Τον μικρό έρωτα και τον μεγάλο αλλά και τον παντοτινό στα χρόνια τα δύσκολα του πολέμου. Η συγγραφέας αφηγείται την ζωή τους στα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής στην Κρήτη.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Βιβλίο

Πέτρος Κωσταράς: 10 Βιβλία που έχω διαβάσει τουλάχιστον τρεις φορές

Απόσπασμα από το βιβλίο

Αλλά κάποια θραύσματα με χτύπησαν. Στον ώμο. Άρχισα να αιμορραγώ και….Και μετά νομίζω πως λιποθύμησα από τον πόνο. Όταν άνοιξα τα μάτια μου, βρισκόμουν σε ένα κελί. Ήταν σκοτεινά, θεοσκότεινα. Για μια στιγμή πίστεψα πως είχα πεθάνει. Αναρωτήθηκα αν είναι έτσι ο θάνατος. Να βρεθώ μόνη και έρημη σε ένα σκοτεινό παγωμένο κελί. Μα πονούσα. Άρα ζούσα. Δεν θα άντεχα για πολύ όμως. Ήξερα καλά πως γρήγορα θα με οδηγούσαν και μένα στο εκτελεστικό απόσπασμα.

548 ημέρες με άλλο όνομα της Ροζίνας Ασσέρ-Πάρδο

Η συγγραφέας γράφει το ημερολόγιο της σε ένα βιβλίο. Ένα ημερολόγιο όπου έγραψε όταν ήταν 10 χρονών όσο κρυβόταν η ίδια και η οικογένεια της από τους ναζί. Έζησε 548 ημέρες σχεδόν ενάμιση χρόνο στην απόλυτη σιωπή σε ένα διαμέρισμα της Θεσσαλονίκης. Την αποκάλεσαν η Θεσσαλονικιά Άννα Φρανκ. Κρυβόταν λόγω της εβραϊκής της καταγωγής για να γλυτώσει από τα στρατόπεδα θανάτου του Γ’ Ράιχ. Είναι ένα βιβλίο από την συγγραφέα παρακαταθήκη μνήμης για τις επόμενες γενιές.

Απόσπασμα από το βιβλίο

Είναι περίεργο πως μένουν καρφωμένες στο μυαλό σου κάποιες μνήμες ως πυροτεχνήματα σε μια νύχτα… το παλτό μου με τα καφέ δερμάτινα γατάκια, τη μάνα να μου ξηλώνει το κίτρινο άστρο, την Ντενίζ με το ροζ πλεκτό παλτουδάκι, την πεντάχρονη παλάμη τη δική της μες τη δική μου την παγωμένη. Και βγήκαμε έξω, έξω από το γκέτο, στον παραπέρα κόσμο που μας ήταν απαγορευμένος. Υποθέτω από μια δίοδο αφύλακτη, που μου είχαν υποδείξει. Προσπαθούσα να φαίνομαι ατάραχη, όμως φοβόμουν πολύ. Ο δρόμος ήταν μακρύς και δύσκολος για την αδερφούλα μου. Περπατήσαμε και περπατήσαμε, και τα πόδια μου πονέσανε κι έσερνα και τη μικρή, αλλά να, την είδα. Η κυρία Φαίδρα φορούσε το μπλε και άσπρο ταγιέρ που μου είχαν περιγράψει, όμως κι εκείνη με αναγνώρισε. «Εσένα θα σε λένε Ρούλα», μου είπε, «και σένα Νίτσα» ορμήνεψε την μικρή.

Οι Κόρες της Λησμονιάς του Θοδωρή Παπαθεοδώρου

“Οι Κόρες της Λησμονιάς” είναι το πρώτο βιβλίο από την τετραλογία του συγγραφέα. Το δεύτερο είναι “Τα Δάκρυα των Αγγέλων”, το τρίτο “Οι Μάνες της Άδειας Αγκαλιάς” και το τέταρτο και τελευταίο “Οι Καιροί της Μνήμης”. Ο Παπαθεοδώρου αφηγείται την ιστορία τριών ηρωίδων, της Αγγέλας, της Μέλπως και της Αριάδνης. Τριών μανάδων απο διαφορετικές περιοχές της Ελλάδας και διηγήται τις άθλιες και εξωφρενικές καταστάσεις που ζούσαν στα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής.  Πρόκειται για τέσσερα βιβλία που κυριαρχεί η συγκίνηση, η αντικειμενικότητα και η πραγματική ιστορία εκείνης της εποχής.

Απόσπασμα από το βιβλίο

Και οι μάνες συνεχίζουν να ζουν τον ίδιο Γολγοθά άλλες στα χωριά, άλλες στις πόλεις κι άλλες στα βουνά στο κατόπι των παιδιών τους:
« Παιδί μου…»
Η Αριάδνη ανασηκώθηκε στο στρώμα της και κοίταξε την Αγγέλα ανήσυχη μες στο μισοσκόταδο.  Παραμιλούσε.
«Παιδί μου…»
Η καρδιά της ακουγόταν σαν ταμπούρλο στρατιωτικό μες τη νυχτιάτικη ησυχία της κάμαρας. Την άφησε.
«Παιδί μου…»
Ήταν σαν να έβλεπε τον εαυτό της. Δυο γυναίκες που τις ροκάνιζε η ίδια αγωνία. Δυο μάνες μ’ άδειες τρεμάμενες αγκαλιές.
…..
Θύματα ήταν όλοι. Γονείς, γυναίκες, και παιδιά. Αδέλφια, συγγενείς και φίλοι. Ένας λαός ματωμένος. Ένας λαός γονατισμένος. Γιατί;