Χριστίνα Γιαβασόγλου
Το όνομά μου είναι αυτό που διαβάζετε. Σπουδάζω στους Χημικούς Μηχανικούς. Ζω στην Αθήνα και το βιογραφικό μου είναι τόσο μικρό που δεν αξίζει να το παραθέσω. Σκοπός εδώ είναι να πούμε όσα δεν έχουν θέση και (φυσικά) δε χωρούν σε ένα απλό “lunch break”.
13 Νοεμβρίου 2021, στο Πάρκο Ελευθερίας, έξω από το μουσείο ΕΑΤ-ΕΣΑ, εκεί που σήμερα στεγάζεται ο Σύνδεσμος Φυλακισθέντων-Εξορισθέντων, είχε στηθεί μια γιορτή. Μια γιορτή μνήμης για την επικείμενη επέτειο του Πολυτεχνείου. Στο κέντρο του προαυλίου, σαν άγαλμα-που δεν ξέρεις γιατί μα σου δημιουργεί δέος-σε μαγνήτιζε ένας λυγερός ασπρομάλλης άντρας, με μια κιθάρα, να τραγουδάει αξέχαστες επιτυχίες του Μίκη Θεοδωράκη. Δεν ήταν άλλος από τον Henning Zierock, που μας άφησε για πάντα στις 11 του Μάη 2022.
Ο Henning Zierock γεννήθηκε στις 11 Αυγούστου του 1951 στην μεταπολεμική Γερμανία, αγάπησε τα σπορ και την μουσική-λίγο παραπάνω την μουσική- στην οποία αφιερώθηκε σε όλη την ζωή του. Πάνω απ΄όλα στον Henning είχε λάμψει από νωρίς, όπως μαθαίνουμε, η αξία του πολιτισμού και της ειρήνης, ή μάλλον καλύτερα του “πολιτισμού της ειρήνης”. Σε όλη την πορεία του βίου του κατάφερε να συγκεράσει τους αγώνες για την ελευθερία, για την δικαιοσύνη, για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, με την μουσική του, η οποία έντυνε και επικοινωνούσε κάθε στιγμή τα σπουδαία φιλειρηνικά μηνύματα που ο Henning- σαν από θεϊκό χρέος- είχε αποφασίσει πως θα πρεσβεύει για πάντα.
Το 1988, διοργανώνει δύο συνέδρια για την ειρήνη, στο Τύμπιγκεν και στην Κολώνια, όπου συντελείται μία απ΄τις σπουδαιότερες συναντήσεις της ζωής του: αυτή με τον Μίκη Θεοδωράκη. Από τότε οι δρόμοι τους δεν θα χωρίσουν ποτέ, θα τους ενώσει μια βαθιά φιλία, θα συνεργαστούν σε συναυλίες σε όλο τον κόσμο, θα παλέψουν δίπλα-δίπλα σε κοινούς αγώνες. Το 1988 στο Τίμπιγκεν, παρουσία του Μίκη Θεοδωράκη, ξεκίνησε την πασιφιστική προσπάθεια «Πολιτισμός της ειρήνης» (Kultur des Friedens), η οποία υπάρχει και προοδεύει μέχρι και σήμερα. Ο Henning θα βρίσκεται δίπλα στον Μίκη ακόμα και στο τελευταίο αντίο, από το πλοίο που μετέφερε την σωρό του μέχρι και το νεκροταφείο που θα συγκινήσει το πανελλήνιο τραγουδώντας, πάντοτε αγκαλιά με την κιθάρα του, τις μεγάλες επιτυχίες του Μίκη.
Μέσα από τον Μίκη, ο Henning γνώρισε και αγάπησε, ολόκληρη την Ελλάδα. Είχα την τύχη να τον δω να περπατά στην Πλάκα και να ξεναγεί εκείνος εμάς, αντί να συμβαίνει το αντίθετο, να τον ακούσω να τραγουδά σε άπταιστα ελληνικά στίχους που και εμείς μπερδεύαμε, να βρίσκεται λεβέντικα στην κορυφή της πορείας στις 17 Νοεμβρίου με τον ΣΦΕΑ, να μιλάει με πάθος και βαθιά γνώση για τους αγώνες που η Ελλάδα έκανε, αλλά και εκείνους που έχει ακόμα μπροστά της. Ένας απ΄τους “ελληνικούς” αγώνες που ο Henning, μαζί με την σπουδαία πολιτικό Heike Hänsel, έδωσε μέχρι τέλους, άλλωστε, ήταν εκείνος της “μνήμης ενάντια στη λήθη”. Ο αγώνας της απόδοσης των γερμανικών αποζημιώσεων.
Όταν έφυγε ο Μίκης, ο Henning είπε: “Μίκη, δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ, θα ζεις μέσα απ΄τα τραγούδια σου”. Αυτό επαναλαμβάνω και εγώ τώρα για τον Henning. Οι δυό τους στις 11 Μαΐου αντάμωσαν ξανά, και από κάπου εκεί ψηλά, φτάνει ένας απόηχος του Canto General, φτάνουν κάτι σκόρπιες λέξεις: Ελλάδα, Γερμανία, Ειρήνη, Δικαιοσύνη, Άνθρωπος, Αγώνας, Αγωνιζόμενος Άνθρωπος, Ανάστημα, Αξιοπρέπεια και Αγάπη.
Αντίο Henning Zierock, θα σε θυμόμαστε με την κιθάρα σου, με το γαλάζιο βλέμμα και εμείς με τα χέρια μας, θα συνεχίσουμε τους αγώνες που ο χρόνος δεν σ’άφησε να τελειώσεις!
«Κράτα το κλαρίνο και το ζουρνά
κι εγώ θα ‘ρθω με τον μικρό μου τον μπαγλαμά
Αχ, κι εγώ θα ‘ρθω…
μες στης μάχης τη φωτιά με πήρες, Χάρε
πάμε στα περβόλια για χορό»
