Ευχόμαστε χρόνια πολλά και καλά στο αητοπουλο της ΕΠΟΝ, τον συναγωνιστή και ιδρυτικό μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Στέφανο Ληναίο. Και με την ευκαιρία δημοσιεύουμε ένα πρόσφατο άρθρο του
Στέφανος Ληναίος
«…στέλνει περήφανο χαιρετισμό…».
Σε ποιους, όμως, τον στέλνει;
Στους Ενωμένους Ελληνες του ’42 ή τους χιλιοκομματιασμένους Ελληνες του Εμφυλίου; Στους αδούλωτους σκλάβους της Κατοχής ή τους σημερινούς, εθελοντές, σκλάβους του χρηματιστηρίου; Στα περήφανα νιάτα της Ελεύθερης Ελλάδας και τη γενιά του Πολυτεχνείου ή σε κάποια ανέμελα, σημερινά νιάτα της πατρίδας μας;
Πρέπει να το ξαναθυμηθούμε. Ιδιαίτερα στη σημερινή «άρρωστη» εποχή της επιδημίας. Για να αντλήσουμε δύναμη, να της αντισταθούμε. Και, όλοι μαζί, να ξαναβρούμε την υγεία μας, τουλάχιστον… Και παλεύοντας, να πείσουμε την πολιτεία ότι δύο μεγάλες κολόνες στηρίζουν, αιώνες τώρα, τη συνέχειά μας. Η ματωμένη Ιστορία μας που μας εμπνέει και ο αλογόκριτος πολιτισμός που θεραπεύει την ψυχή του ανθρώπου χωρίς… ψυχοφάρμακα…
Στην Ιστορία θα μείνουν και τα λίγα λόγια που αντάλλαξαν ο Αρης και ο Ζέρβας και συμφώνησαν αμέσως να ενώσουν τις δυνάμεις τους για την ανατίναξη της γέφυρας της Αλαμάνας. Παράδειγμα για μίμηση και σήμερα και πάντα…
«…Αυτή είναι η επιχείρηση που πρέπει να φέρουμε εις πέρας, αδερφέ μου Αρη.
Αλλά επειδή οι δικές μου δυνάμεις δεν επαρκούν, ζητάω και τη δική σου βοήθεια και σε παρακαλώ…»
«..Συναγωνιστή στρατηγέ, δεν είναι ανάγκη να παρακαλάς. Ούτε να κουράζεσαι να μου εξηγείς. Είμαι έτοιμος να πάρω μέρος στην επιχείρηση και να διαθέσω όσες δυνάμεις κι αν χρειαστούν… Αλλωστε γι’ αυτό βγήκαμε στο βουνό… Για να πολεμάμε…»
Γιορτάζαμε, αυτό το θαύμα, κάθε χρόνο με συγκινητικούς λόγους. Στην πρώτη επίσημη εκδήλωση, 29.11.64, το «εορτάσαμε» με ένα τρομερό σαμποτάζ και με πολλά θύματα. Ηταν μια ξεχασμένη νάρκη ή μια ύπουλη ενέργεια κάποιων ξενοκίνητων αντιδραστικών δυνάμεων; Ελπίζουμε, κάποτε, η Ιστορία να γράψει ολόκληρη την αλήθεια…
Νιώθοντας κάπως «ρομαντικοί», θα θέλαμε να μιλήσουμε σήμερα κι εμείς, τα κατοχικά αετόπουλα που τα ζήσαμε τότε και σημάδεψαν τη ζωή μας για πάντα. Και να πάρουν τη σκυτάλη τα παιδιά μας, για να μην ξεχαστεί η Εθνική Αντίσταση.
Οχι βέβαια μόνο η ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου (η μοναδική, δυστυχώς, φορά που οι αντιστασιακές δυνάμεις έδρασαν κατά των Γερμανών ενωμένες), αλλά όλες οι γνωστές και άγνωστες, ώς τώρα, μεγάλες στιγμές της Αντίστασης.
Από τον Γλέζο και τον Σάντα, που κατέβασαν τη γερμανική σημαία από την Ακρόπολη, τα παιδιά της ΠΕΑΝ που «γκρέμισαν» τη ναζιστική φωλιά της ΕΣΠΟ, στο κτίριο Πατησίων-Γλάδστωνος και τον Γοργοπόταμο μέχρι τις ατέλειωτες ηρωικές μάχες των Ελλήνων ανταρτών στα ελεύθερα βουνά της πατρίδας μας.
Από τα κολαστήρια των φυλακών μέχρι την Καισαριανή, την Κοκκινιά, τα Καλάβρυτα, το Δίστομο, τη μανιάτικη Σαϊδόνα και τόσους άλλους ματοβαμμένους, μαρτυρικούς χώρους εκτελέσεων.
Από τα αμέτρητα πτώματα του Αουσβιτς μέχρι και τα σκελετωμένα κορμιά στους δρόμους της Αθήνας.
Από τα κλειδομανταλωμένα σπίτια των πόλεων μέχρι και τα χιλιοκαμένα νοικοκυριά στα χωριά μας που βοηθούσαν, με οποιονδήποτε τρόπο, τους αντάρτες του βουνού και τους κυνηγημένους της πόλης… Και τα αμούστακα αητόπουλα που έγραφαν συνθήματα στους τοίχους, κρατούσαν τσίλιες ή «έκλεβαν» λάστιχα, όπλα και χειροβομβίδες και τα πήγαιναν στους αντάρτες.
Από τη Μαργαρίτα Περδικάρη μέχρι την Ηρώ Κωνσταντοπούλου, την Ιουλία Μπίμπα και τη Λέλα Καραγιάννη… Τα παλικάρια του Υμηττού μέχρι και το παιδάκι που σήκωσε το κορμάκι του για να το βρουν οι σφαίρες…
Και, τέλος, ποιος Γοργοπόταμος και ποια Αλαμάνα μπορούν να στείλουν περήφανο χαιρετισμό στα καλύτερα παιδιά της πατρίδας μας, θύματα των ναζιστικών στρατευμάτων που φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν, εκτελέστηκαν. Κι άλλα τόσα, άκλαυτα θύματα του εμφύλιου σπαραγμού που μας επέβαλαν οι «προστάτες» μας από τη μια μεριά και τα λάθη μας από την άλλη;
Ηρθε η ώρα λοιπόν να βρουν ανάπαυση οι ψυχές τους.
Η πολιτεία έχει έναν καταπληκτικό χώρο, να θεσμοθετήσει και να στεγάσει τη νεότερη ελληνική ιστορία μας.
Το Χαϊδάρι… Το στρατόπεδο που γνώρισε τις περισσότερες μαύρες μέρες…
Να γίνει ένα τεράστιο Μουσείο της Ενωμένης Εθνικής Αντίστασης.
Να συγκεντρώσει ένα πολύτιμο και συγκλονιστικό υλικό που υπάρχει διάσπαρτο σε όλη τη χώρα.
Να γίνει όχι ένα τυπολατρικό μουσείο αλλά μια ζωντανή πηγή μνήμης.
Κάθε κτίριο του Χαϊδαριού και μια ιστορία.
Κάθε ανοιχτός χώρος του και μια αναπαράσταση, μια εκδήλωση, μια έκθεση.
Και στην είσοδό του, μια απλή ταμπέλα, με 4 στίχους του Ρίτσου…
Ρωμιοσύνη. Για χθες, για σήμερα, για πάντα:
«Αυτά τ δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο οὐρανό,
αὐτές οἱ πέτρες δε βολεύονται κάτου ἀπ᾿ τὰ ξένα βήματα,
αὐτά τα πρόσωπα δα βολεύονται παρά μόνο στόν ἥλιο,
αὐτές οἱ καρδιές δε βολεύονται παρε μόνο στε δίκιο…»
Η ιδέα έχει ριχτεί εδώ και πολύ καιρό. Η υπεύθυνη και ολοκληρωμένη υλοποίησή της εξαρτάται από τους εναπομείναντες αντιστασιακούς και από κάποιους ευαίσθητους, της κάθε εξουσίας.
Αν θέλουμε να γίνουμε ισότιμοι Ευρωπαίοι πολίτες, με την ιστορία μας και όχι μόνο με το… χρηματιστήριό μας!!!
Στέφανος Ληναίος
