«Ηχήστε οι σάλπιγγες… Καμπάνες βροντερές,
δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα…
Βογκήστε τύμπανα πολέμου… Οι φοβερές
σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα!
Σ’ αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα!»
Με τους παραπάνω υπέροχους στίχους αποχαιρέτησε ο Άγγελος Σικελιανός τον εθνικό ποιητή Κωστή Παλαμά, που πέθανε στις 27 Φεβρουαρίου 1943, σε ηλικία 84 ετών. Μία μέρα μετά, στις 28 Φεβρουαρίου, η κηδεία του Κωστή Παλαμά εξελίσσεται σε παλλαϊκό συλλαλητήριο για την ελευθερία. Μέγα πλήθος συμμετείχε στην κηδεία στο Α’ Νεκροταφείο της Αθήνας για να αποτίσει το ύστατο χαίρε στον μεγάλο ποιητή, αλλά και για να βροντοφωνάξει υπέρ της απελευθέρωσης της Ελλάδας.
Παρά την παρουσία εκπροσώπων των βάρβαρων κατοχικών δυνάμεων και της θλιβερής δωσιλογικής “κυβέρνησης” (το παρών έδωσε και ο κατοχικός “πρωθυπουργός” Λογοθετόπουλος) ο λαός ανταποκρίθηκε με θερμές εκδηλώσεις στους επικήδειους μετατρέποντας την κηδεία του στην πρώτη παλλαϊκή αντιστασιακή πράξη κατά τη διάρκεια της Κατοχής.
Η Άννα Σικελιανού με γλαφυρό τρόπο σχολίασε την μεγαλειώδη λαϊκή συμμετοχή στην κηδεία του Κωστή Παλαμά και τον επικήδειο του Άγγελου Σικελιανού:
«Ποιος εσύναξε αυτό το πλήθος, ποιος τους έδωσε το κουράγιο ν’ αψηφήσουν τη γερμανική μπότα και μπροστά της να τραγουδήσουνε τον Εθνικό Ύμνο στην εθνεγερτήρια αυτή μέρα. Ποιος άλλος από τον ίδιο τον νεκρό Ποιητή και τον ζωντανό Ποιητή!»
Λίγες μέρες μετά, στις 5 Μαρτίου 1943 κορυφώνονται οι λαϊκές κινητοποιήσεις εναντίον της πολιτικής επιστράτευσης με μία υπέρλαμπρη νίκη της Εθνικής Αντίστασης!
Δέκα χρόνια μετά, στις 27 Φεβρουαρίου 1953 η καθημαγμένη από την Κατοχή και τον Εμφύλιο Ελλάδα υπογράφει τη Συνθήκη του Λονδίνου παρέχοντας μεγαλόψυχα στην κατεστραμμένη από τον πόλεμο Γερμανία, έναν πόλεμο που η ίδια η Γερμανία (το χιτλερικό καθεστώς) προκάλεσε, τη δυνατότητα να ανασυγκροτηθεί και να επουλώσει τις πληγές της.
Και, πράγματι, η Ο.Δ. της Γερμανίας άρπαξε την ευκαιρία, επωφελήθηκε των υπέρ αυτής όρων της Συνθήκης του Λονδίνου αλλά ξέχασε το σκέλος που αφορούσε την υποχρέωσή της να καθήσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με την Ελλάδα για την αναζήτηση μίας δίκαιης λύσης για τις γερμανικές οφειλές (άρθρο 5, παρ. 2). Μία ενέργεια δεσμευτική για τη Γερμανία αμέσως μετά την επανένωσή της (31.8.1990) και τη σύναψη συνθήκης ειρήνης (σύμφωνα με δικαστική ερμηνεία της Συνθήκης του Λονδίνου).
Με πρωτοφανή πολιτικά και νομικά τερτίπια η ΟΔΓ αποφεύγει επί δεκαετίες την απαράγραπτη και δεσμευτική από το Διεθνές Δίκαιο υποχρέωσή της να διευθετήσει το θέμα των γερμανικών οφειλών γράφοντας στα παλιότερα των υποδημάτων της τη μεγαλειώδη θυσία της Ελλάδας, που λύτρωσε την Ευρώπη – και την ίδια τη Γερμανία – από το χιτλερικό εφιάλτη. Έως πότε;
Αυτή την Ιστορία πρέπει να διδάκονται τα παιδιά μας. Αυτή την Ιστορία που σίγουρα δεν θα διδαχθούν από γερμανικής κρατικής εμπνεύσεως και χρηματοδότησης προγράμματα, που θέλουν να εισβάλλουν στα ελληνικά σχολεία. Θα το επιτρέψουμε;
ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΜΝΗΜΗ & ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ!
